Son yıllarda ülkemizde suç oranlarının gözle görülür biçimde arttığını inkâr etmek mümkün değil. Özellikle silahlı olaylardaki artış ürkütücü boyutlara ulaştı. Daha dün çocuk denecek yaşta, 15-16 yaşlarındaki gençlerin bir çete adı altında iş yeri kurşunladığını, haraç istediğini, uyuşturucu ticaretine karıştığını duyuyoruz. Çoğu zaman ölümle ya da ağır yaralanmalarla sonuçlanan bu olaylar, toplumun huzurunu derinden sarsıyor.

Peki bu gençler silahları nereden buluyor? Kimler bu çocukların eline tabancaları tutuşturuyor? Yıllardır sorulan bu soruya hâlâ net bir cevap yok. Uyuşturucu tırlarla, gemilerle ülkeye nasıl giriyor? Neden daha sıkı güvenlik önlemleri alınmıyor? Görünen o ki suçun kökünü kurutacak radikal tedbirler yerine günü kurtarmaya dönük adımlar atılıyor.

Bir diğer mesele ise medya. Gençleri suça, şiddete ve ahlaki yozlaşmaya özendiren diziler, filmler neden denetlenmiyor? Gündüz kuşağında mide bulandıracak içerikteki programlara neden hâlâ izin veriliyor? Sosyal medyada yapay zekâ ile üretilmiş küfürlü, cinsel içerikli paylaşımlar çoluk çocuk herkesin önüne düşüyor. Yetkililer ise çoğu zaman bu içerikleri “ifade özgürlüğü” perdesi arkasında görmezden geliyor.

Daha da vahimi, bazı kişiler bu içerikleri kazanç kapısı hâline getirmiş durumda. Kendisine hakaret ettiren, cinsel içerikli videolar paylaşan kişiler, ardından yorum yapanları mahkemeye verip tazminat topluyor. Böyle bir sistemin oluşmasına savcıların sessiz kalması toplum vicdanında derin yaralar açıyor.

Okullarda akran zorbalığı artık sıradan bir olay haline geldi. Bu noktada sadece çocukları değil, ebeveynleri de sorumlu tutmak gerekmez mi? Aileler, çocuklarına gerekli terbiyeyi veremiyorsa bu bedeli toplum neden ödesin? “Her şey ailede başlar” sözü boşuna söylenmedi.

Trafikte şiddet, kadına şiddet, sokak kavgaları… Liste uzayıp gidiyor. Televizyonlarda ise çözüm adına tek bir somut öneri yok. Açık oturumlarda birkaç iktidar yanlısı, birkaç muhalefet temsilcisi karşılıklı laf yarıştırıyor. Oysa ekranlara psikologlar, sosyologlar, eğitimciler çıkarılmalı. Gerçek sorunları, bilimsel temelde konuşmak zorundayız.

Şunu kabul edelim: Bu mesele sadece polisiye tedbirlerle çözülemez. Toplumsal ahlak, aile yapısı, eğitim sistemi, medya ve yargı mekanizması topyekûn bir sorumluluk almak zorunda. Yoksa suç oranlarının artışını konuşmaya, olayların kanıksanmasına ve “nereye gidiyoruz?” sorusunu sormaya devam ederiz.